آرزو یک زن ۳۰ ساله ی بسیار منظم و کمال گرا بود دوست داشت همه چیز را مرتب و دقیق کنار هم بچیند هرچند که گاهی ساعت ها طول می کشید که دو چیز را کنار هم بگذارد، اما باز هم به دلش نمی نشست. همیشه نگران آلودگی و بیمار شدن بود. او برای جلوگیری از این خطرات، رفتارهایی مانند شستن دستها، تمیز کردن خانه، چک کردن درها و پنجره ها و تکرار کلمات و عبارات خاص را انجام می داد و این رفتارها زندگی اش را به شدت مختل کرده بود و نمی توانست با دیگران ارتباط برقرار کند، کار خود را انجام دهد و لذت ببرد. معمولا سر قرارهایش دیر می رسید و اغلب پرخاشگر و عصبانی بود. آرزو تصمیم گرفت که به یک روانپزشک مراجعه کند. روانپزشک به او دارو تجویز کرد و همچنین درمان شناختی-رفتاری را پیشنهاد داد. او با پشتکار و صبر زیاد، در درمان خود پیشرفت کرد و توانست علائم خود را به مقدار قابل توجهی کاهش دهد و زندگی بهتری داشته باشد. او حالا می توانست با دوستان و خانواده خود صحبت کند، به سفر برود و علاقه مندی های خود را دنبال کند.
داستان بالا چه اختلال شخصیتی را نشان می دهد؟
